2019 yapımı Güney Kore filmi, Cho Nam-Joo’nun aynı adlı çok satan romanından uyarlanmış. Film, 1982 doğumlu bir kadın olan Kim Ji-Young’un (Jung Yu-mi) hikayesi. Kim Ji Young, Kore’nin “Ayşe” gibi yaygın olan bir ismiymiş. Ji young, evlenip anne olduktan sonra iş hayatını bırakıp ev hanımı olur ve zamanla kendi kimliğini kaybettiğini hisseder.
Filmi böyle özetleyebilirim ama bundan çok daha derin, çok iç acıtan ve ancak belli bir yaştaki kadınların anlayabileceği bir film desem daha doğru olur. O yüzden 1982 doğumlu diye belirtilmesi ironik değil. Ji young’un büyürken, iş hayatına atılırken, evlenirken, anne olurken… Hayatın her aşamasında horlanan kimliğini suskunlukla korumaya çalışması ve yavaş yavaş kaybolmasına şahitlik etmek öyle zordu ki benim içim. İçim paramparça oldu ve çok ağladım. Asla dramatik, kaotik bir film değildi hatta çok sakin, yavaş bir filmdi ama 1982’li ve akranları kadınların tam olarak kavrayabileceği bir dram vardı.
Annesinin kızlarını okutup hayata karıştırırken bir zinciri kırması ama Ji Young’un ablasının aksine erkek kardeşinin sadece varlığıyla bile ezilmesi, iş hayatından koparken, kayın ailesine karşı sesi çıkmazken… Bir gün artık kendi bedeninde başka biri olarak kendini canlandırması…
Of!
Neredeyse her sahnesi benim için acı bir gerçek gibiydi.
Kitaptan uyarlama olduğu için kitabını da okumak istedim, eminim altını çizecek çok satır var…
Fragmanı izlediğimde bir filmi sevip sevmeyeceğimi bilirim. İzlediğimde bilmiştim. Zaten bu kadını çok severim. Film, feminist ögeler (!) barındırdığı gerekçesiyle çıktığında çok linçlemişler diye bir şey okudum. İnanırım çünkü Asya kültürü böyle linçlere çok açık. Kadınların yaşadıklarını sadece izlemeye bile tahammül edemiyorlar. Bu haksızlığın, adaletsizliğin içimde yarattığı dalgayı, öfkeyi size tarif edemem.
Uzun zamandır gerçekten etkilendiğim bir film oldu.
Imdb, 7.4.
Bu hafta izlenilecekler listenize eklensin!…
