Senelerini bir insana veriyorsun, sana ihanet ediyor, vefasızlık ediyor, gün yeniden doğuyor ve sen kalkıp yumurta kırıyorsun.
Evin tozunu alıyorsun, beyazlarla renklileri asla karıştırmıyorsun.Çok seviyorsun, dost biliyorsun, yeri geliyor yaralarına üflüyorsun öyle yakıyor ki canını o saatten sonra güneş doğmaz gibi geliyor. Doğuyor güneş, sen kalkıp beyazları bir, renklileri bir seriyorsun. Evi sirkeyle siliyor, akşama ne yemek yapsam diyorsun.
Annen ölüyor mesela. Annen yaşıyor muydu bile bilemeden sen, annen ölüyor. Yanından geçerken ürperdiğin mezara anneni koyuyorsun. Hatmileri, papatyaları, lavantaları dikiyorsun annene. Eve gelip annenin en son döktüğü tarhanayı karıştırıyorsun ocakta. Salata yapıyorsun.Kıyametler kopuyor da yine dünya dönüyor.
Nasıl durmaz zaman, nasıl ölmez insan.
Ne tuhaf şey yaşamak.
